XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

- Hau ez da urrezkoa, burdina arruntezkoa baizik.

Gehienez ere altzeiruzkoa - esaten diot, paparrean sakatuz.

- Esku hori ere ez.

- Esku hau haragi arruntezkoa da, zuretzat hamaika urre eder ateratakoa.

- Esaten nian nik hau tranparen bat izango zela.

- Ez, jauna.

Nik ez zaitut engainatu.

Urreak engainatu zaitu.

Zeuk maiteen duzunak.

Zeure arimak.

- Zergatik egiten didak hori?

- Niretzat urrerik ez zegoela etsitzean, zer egin ez nekiela gelditu nintzen.

Hil arte bizitzea besterik ez neukan.

Orduan, buruari bueltak emanez, zutaz gogoratu nintzen.

- Madarikatua! - zoruari ostikoka.

Zergatik beti horrelakoxe uneetan gogoratu behar dute gutaz?

- Arraioa! Beste batzuek ere gogoratu al dira, ba?

- Mundua akabatzen ari zarete, mokordo pozonduok!

- Bakarra nintzela uste nuen, baina horrela zer dagokizun jakinean zaude.

- Zergatik ez haiz haragizko etorri?

- Ahaleginak egin nituen, baina ez zegoen inola ere zuregana hurreratzerik.

Orduan urrezko etortzea pentsatu nuen, esku bata eta pistola izan ezik.

- Azkenean ere hauxe! Jainko bihozgabea!

- Ez al zenuen urre erreinura joan nahi?

- Adarra jotzen gainera?

- Ez, jauna.

Lehen baietz esan duzu.

Urre erreinu hori beste munduan dago.

Nola egongo da, ba, hemen zuk topatu gabe?

- Horretan arrazoi punta bat ba duk.

- Gehiagorik ez da behar ere.

- Urre guztiak emango dizkiat.

- Zertarako dut urrerik, urrezkoa izanik? Goazen.